W odpowiedzi na pojawienie się tekstów poruszających problem rytuałów – a właściwie ich oprawy – we współczesnym rodzimowierstwie słowiańskim postanowiłem wypowiedzieć się na ten temat w kontekście Asatru. Otóż bardzo często słyszę oskarżenia wobec współczesnych rekonstrukcjonistów, mówiące iż tworzymy coś w rodzaju skansenu, a rytuały w lesie prowadzone przez zakapturzonego kapłana są atrakcyjne dla niewielkiej tylko liczby osób - dla reszty zaś są albo podejrzane, albo obce, albo po prostu śmieszne.

Zarówno duszki domowe jak i wszelkiego rodzaju duchy miejsc są chyba jednymi z najtrudniejszych do sklasyfikowania istot występujących zarówno w wierze naszych północnych przodków jak i we współczesnym Asatru. Istnieje wiele przekazów mówiących nam o składaniu niewielkich ofiar duchom jakiegoś miejsca i o szacunku (a czasem lęku) z jakim istoty te były traktowane. Pojawiają się one w legendach, opowieściach i mitach praktycznie wszystkich krajów europejskich od Irlandii aż po wschodnią słowiańszczyznę, pełniąc rolę pozytywną lub negatywną w zależności od swego charakteru.

Większość współczesnych religii nie jest w stanie się obyć bez jakiejś listy "bożych przykazań" mających mówić czego dany bóg oczekuje od swoich wyznawców. Stanowią one dość prostą drogę do sztywnego określania "co wolno a czego nie wolno" robić oraz kontroli wyznawców. Przecież z żadnym takim przykazaniem nie można dyskutować bo pochodzi ono od samego Boga, a jeśli ktoś się sprzeciwia słowu Boga to oczywiście... historia mówi nam co się dalej dzieje.

Moja niedawna wizyta na wyspie Wolin podczas której odwiedziłem wybudowaną kilka lat temu replikę wioski Słowian i Wikingów skłoniła mnie do napisania tego tekstu w skrócie podsumowującego istnienie i działalność naszej religii na tej słowiańskiej ziemi.