Dawno, dawno temu, za górami, lasami, rzekami oraz innymi przeszkodami naturalnymi, był sobie pewien kraj. Piękny, żyzny, niemały i do życia jeżeli nie doskonały, to w każdym razie całkiem znośny.

MOTTO:

Miłość jest triumfem wyobraźni nad inteligencją.

                                                  Henry Louis Mencken

OSOBY:

Kelnerka

Pasażer 1

Pasażer 2

SCENA PIERWSZA

Wzywam Okeanosa, wiecznego, niezniszczalnego
ojca, bóstw nieśmiertelnych i ludzi śmiertelnych rodzica
który obmywa falami krąg ziemi, co wszystko ogarnia
z niego wywodzą się wszystkie rzeki i morze szerokie
oraz przeczyste źródła toczące swe wody po ziemi.
Słysz szczodrobliwy, szczęśliwy, bóstw oczyszczenie największe
ziemi granico kochana, początku bieguna, o wodnych
drogach, przybądź łaskawy, zawsze przyjazny dla mistów

Dotarliśmy do końca i spójrzmy raz jeszcze wstecz.

VII Przeznaczenie

1

Ciągle jeszcze pozostaje najmroczniejsza sfera życia, a jeśli również tu bogowie są zaliczeni, mogą zdać się sprzecznymi z wrażeniem światłości, które nam przekazali.

Chciałbym tutaj dodać - bo następna okazja może się nie nadarzyć -że jednym z najsmutniejszych wydarzeń w rozwoju naszej cywilizacji była konfrontacja politcizmu grecko-rzymskiego z monoteizmem chrześci­jańskim i jej dobrze znany rezultat. Nie była ona doprawdy konieczna ani intelektualnie, ani duchowo. Człowiek ma tak ogromne zdolności metafizyczne, że mógłby pomieścić w głowie współistnienie tych dwóch wyznań, nie mówiąc już o fuzji. Dobrym przykładem jest tu przypadek Juliana Apostaty, a także bizantyjskich poetów pierwszych pięciu wieków naszej ery.

1

Człowiek, jak dumnie zapewnia Księga Rodzaju, został stworzony na obraz Boga. To samo pojęcie występuje w greckiej relacji o stworzeniu: „Zaś syn Japeta zmieszał glinę z wodą rzeki i ulepił z niej człowieka na podobieństwo bogów, którzy wszystkim kierują -

finxit in effigiem moderantum cuncta deorum” [Ovid, Met., 1,83].

Mówi się więc, że doskonałość będąca własnością bogów odbija się w ludzkości.

1

MOTTO:

Kto zdobywszy pocałunek nie sięgnął po nic więcej, jest niegodny i tego, co otrzymał.

                                                                                                                       Owidiusz

OSOBY:

Krystyna

Joanna

Listonosz

SCENA PIERWSZA